Dimos, a concerned Greek citizen, expresses, his worries about the recent EU elections. The situation for refugees, the civil rights and human rights, and the authorities management of these fundamental questions. -About pushbacks, direct assignments, education, those under surveillance, health, the wronged, the drowned, the uninsured, and those who have fallen victim to violence in various settings – these pressing issues do bother me personally. However, what does trouble me even more is the failure to advocate for those in need, the silence surrounding ongoing atrocities, and the sense of isolation. Although it may not be a concern to me if my thoughts and positions are lost in the void, I feel a moral obligation to fight for the marginalised. Even if our numbers are few, or if I must stand alone, I am determined to persist. Let us strive to unite and amplify our voices, for in doing so, we may find that we are not truly alone after all.
The english translation is further below:
Άλλη μία χαμένη εκλογική αναμέτρηση. Άλλη μία μπουνιά στις ελπίδες μας να αλλάξει κάτι, ή τουλάχιστον να δω και τον διπλανό του διπλανού μου έστω να καταλαβαίνει πως αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να λειτουργήσει πια, πως δεν μπορεί να μένει ατιμώρητη τόση ύβρις. Φευ.
Πάντα οι ευρωεκλογές είχαν πιο “χαλαρή” ψήφο λέει το κλισέ, μα θεωρώ πως έτσι κι αλλιώς η στάση “κάνουμε χαβαλέ” στις εκλογές όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμα πιο έντονη. Σε κάθε περίπτωση σίγουρα, στις ευρωεκλογές το δείγμα πολλαπλασιάζεται, καθώς οι εκλεγμένοι είναι πολύ λιγότεροι, και οι “παραφωνίες” (με, ή χωρίς εισαγωγικά) πολύ πιο ορατές. Έχουμε πρώτο έναν που υποκρίνονταν πως κάνει δημοσιογραφία, εδώ έναν χρόνο περίπου ήταν πιο χρήσιμος στο γυαλί να μεταφέρει “ειδήσεις”, παρά ως βουλευτής: έναν entertainment παρουσιαστή – κάτι ανάμεσα σε Άδωνη Γεωργιάδη για την αίσθηση της «αυθεντίας» και Λάκη Λαζόπουλο για το ακροατήριό του. Έχουμε τουλάχιστον τρεις εκλεγμένους που δήλωσαν (κάποιοι ακόμα και πριν εκλεγούν) ότι “δεν έχω ιδέα πως λειτουργεί το ευρωκοινοβούλιο”. Έχουμε έναν που (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) έχει καταδικαστεί για οπλοκατοχή και αυτήν την στιγμή είναι φυλακή. Θέλω να πω, εντάξει – αλλά λίγο έλεος ρε φίλε, πόσες πια οι αντοχές μας, λιγουλάκι έλεος.
Έλεος – γιατί ταυτόχρονα, η Ευρώπη κλίνει προς τα ακροδεξιά. Έλεος, γιατί αυτή η νόρμα, δεν είναι απλώς πιθανό – είναι απολύτως βέβαιο πως θα επηρεάσει και τις τοπικές αποφάσεις. Έλεος, γιατί στην απολύτως βρώμικη Ελλάδα που ζούμε, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μας ελπιδα έμοιαζε να είναι (καλώς ή κακώς, κακώς λέω εγώ) η ευρώπη των… «αρχών, των ιδεών της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ηθικής». Οι περισσότεροι που στέλνουμε ως Έλληνες ψηφοφόροι πάντως να μας εκπροσωπήσουν, δεν μου δίνουν την εντύπωση ότι θα φώναζαν τον Κουκάκη ή την Καρυστιανού να εκλιπαρούν καταθέτοντας τις τελευταίες ελπίδες τους για δικαιοσύνη.
Εντός των συνόρων, ακόμα και αν δεν πηγαίναμε σε ακροδεξιά ρητορική (που, ασφαλώς θα πάμε) ήδη τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Μία λάθος έκφραση σε ανάρτηση στα social media μπορεί να σε στείλει φυλακή -ούτε καν με αναστολή, αλλά κατ’ ευθείαν στα σίδερα-, το σκάνδαλο των υποκλοπών βρίθει συγκάλυψης, το έγκλημα στα Τέμπη βρίθει συγκάλυψης. https://www.dw.com/en/greek-voters-demand-justice-for-tempi-train-crash/a-68733219
Tο δυστύχημα της Πύλου εξαφανίζεται από την συλλογική μας μνήμη. https://www.lighthousereports.com/investigation/drowning-in-lies/
H δημοσιογραφία δεν έχει δείξει ούτε κατ’ ελάχιστο πως της έχει απομείνει δείγμα αξιοπρέπειας, χρήματα μοιράζονται αφειδώς σε ημετέρους χωρίς έλεγχο ή λογοδοσία, μικρότερα σκάνδαλα είμαστε τόσο κουρασμένοι πια που περνούν σχεδόν αδιάφορα, άνθρωποι δολοφονούνται ατιμώρητα είτε απο αστυνομικούς είτε σε αστυνομικά τμήματα μπροστά, η παιδεία διαλύθηκε μπροστά στα μάτια μας παρά τους αγώνες των φοιτητών, η δημόσια υγεία ξεκάθαρα δολοφονείται καθημερινά – και με όλα αυτά, μαζί και το σημαντικότερο πως, για οποιοδήποτε πια θέμα, η εξουσία δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να μας κοροιδέψει στα μούτρα μας κάνοντας το άσπρο – μαύρο.
Και απέναντι σε όλα αυτά, μία αντίδραση κατακερματισμένη, να πολεμά με πάθος για ό,τι την χωρίζει και όχι για ό,τι την ενώνει. Το καταλαβαίνω, πάντα το καταλάβαινα, και ποτέ δεν ζήτησα να βάλει κανείς νερό στο κρασί του, μα από την άλλη αντίστοιχα διαλυμένη είναι και οποιαδήποτε ελπίδα πως μία διαφορετική ημέρα μας περιμένει αν κάνουμε υπομονή.
Και γω καλούμαι να απαντήσω στο τι κάνω πια εδώ, όταν οι περισσότεροι γύρω μου είτε είναι αηδιασμένοι, είτε απογοητευμένοι, είτε είναι παραιτημένοι, είτε χαμένοι, είτε είναι κουρασμένοι είτε θυμωμένοι.
Και καλούμαι να αναρωτηθώ με ποιους θα συνομιλήσω πια, όταν ένα τεράστιο ποσοστό παραδίδεται στην ακροδεξιά, ή με κυβερνά ανήθικα, ή με εξουσιάζει με μίσος, ή με χλευάζει αδιάκοπα.
Καλούμαι, στην ουσία, να κοιτάξω γύρω μου, και να αναγνωρίσω πως αυτό που μένει να νιώσω πια είναι μια μεγάλη, πολύ μεγάλη μοναξιά.
Όμως, ξέρετε κάτι; Ο Θανάσης Κουκάκης έχει δίκαιο να διαμαρτύρεται για τις παρακολουθήσεις, ανεξαρτήτως αν είναι ένας ή πολλοί δίπλα του. Ο Ιάσωνας Αποστολόπουλος έχει δίκαιο για τις επαναπροωθήσεις ανεξαρτήτως αν είναι ένας ή πολλοί δίπλα του. Η Μαρία Καρυστιανού έχει δίκιο για την σύγκρουση των τραίνων ανεξαρτήτως αν είναι ένας ή πολλοί δίπλα της. Ο Κώστας Βαξεβάνης έχει δίκαιο για την λίστα Πέτσα. Ο φοιτητής έχει δίκιο για την παιδεία ανεξαρτήτως αν είναι ένας ή πολλοί δίπλα του. Ο ασθενής για την υγεία, ο φτωχός για την τις ανάγκες του, ο πεινασμένος, ο αποκλεισμένος – έχουν δίκιο ανεξαρτήτως αν είναι ένας ή πολλοί δίπλα τους.
Το δίκαιο είναι πιο όμορφο με παρέα, αλλά μπορεί και επιβιώνει θαυμάσια και στην μοναξιά.
Δεν ασχολούμαι με το τι μας χωρίζει, μα θα ασχοληθώ με το τι μας ενώνει: Αυτές οι ήττες, οι καθημερινές φάπες στην λογική μας, το αδυσώπητο ξύλο στην αξιοπρέπειά μας, είναι το ένα συστατικό, που το έχουμε, είναι αληθινό, μπροστά μας και απολύτως υπαρκτό.
Απέναντί του, ας μην σταματήσουμε να κάνουμε ερωτήματα. Για τα push backs, για τις απευθείας αναθέσεις, για την παιδεία, για τους παρακολουθούμενους, για την υγεία, για τους αδικημένους, για τους πνιγμένους, για τους ανασφάλιστους, για τους δολοφονημένους στο τρένο, στην θέση του πυροβολημένου συνοδηγού σε ένα αυτοκίνητο, στην αυλή ενός αστυνομικού τμήματος, περιμένοντας μία επέμβαση.
Αν είστε κουρασμένοι, δεν με πειράζει. Αν είστε απογοητευμένοι, δεν με πειράζει. Αν γράφω μόνος μου και τα διαβάζω μόνος μου – δεν με πειράζει. Αν οι σκέψεις μου και οι γραπτές μου θέσεις χάνονται στο κενό – δεν με πειράζει. Αλήθεια. Ποτέ δεν με πείραξε, τελικά, όσο νόμιζα.
Το να μην παλέψω γι’ αυτούς που πρέπει όμως, με ενοχλεί. Το να χάνω καθημερινά δεν είναι πρόβλημα. Το να σιωπώ με όσα συμβαίνουν με πληγώνει. Το να είμαι μόνος μου δεν είναι πρόβλημα.
Δεν θα αλλάξω ιδέες αν είμαστε λίγοι, δεν θα αλλάξω ιδέες ακόμα και αν είμαι μόνος μου. Το χρωστάω σε πολλούς.
Αν χρειαστεί θα ξαναδοκιμάσω να σας πείσω να ξαναγίνουμε πολλοί.
Κι αν τελικά είμαστε όντως πολλοί μόνοι μας – ίσως τελικά να είμαστε πολλοί μόνοι μας μαζί και να μην το έχουμε καταλάβει.
Another lost election. Another blow to our hopes for change, or at least to seeing even the next person in line understand that this model can no longer work, that such hubris cannot go unpunished. Alas.
The cliché goes that European elections have always had a more “relaxed” vote, but I believe that, in any case, the attitude of “not taking elections seriously” will become even more pronounced as time goes on. In any case, it’s certain that in European elections the sample size multiplies, as the elected are far fewer and the “discordances” (with or without quotes) much more visible. We have a leading candidate who pretended to do journalism, who for about a year was more useful on screen delivering “news” than as a member of parliament: an entertainment presenter – something between Adonis Georgiadis for the sense of “authority” and Lakis Lazopoulos for his audience. We have at least three elected representatives who stated (some even before being elected) that “I have no idea how the European Parliament works.” We have one who (according to reports) has been convicted of weapons possession and is currently in prison. I mean, okay – but give us a break, friend, how much more can we endure, a little mercy.
Mercy – because simultaneously, Europe is leaning towards the far right. Mercy, because this norm is not just likely – it is absolutely certain to influence local decisions. Mercy, because in the absolutely corrupt Greece we live in, our ONLY hope seemed to be (for better or worse, I say worse) the Europe of… “principles, the ideas of democracy, justice, and ethics.” Most of those we send as Greek voters to represent us do not give me the impression that they would call Koukakis or Karystianou to plead with their last hopes for justice.
Within our borders, even if we were not heading towards far-right rhetoric (which, of course, we are), things are already very difficult. A wrong expression in a social media post can send you to jail – not even with a suspended sentence, but straight to the bars. The surveillance scandal is rife with cover-ups, the crime in Tempe is rife with cover-ups. https://www.dw.com/en/greek-voters-demand-justice-for-tempi-train-crash/a-68733219
The disaster in Pylos is disappearing from our collective memory. https://www.lighthousereports.com/investigation/drowning-in-lies/
Journalism has shown not even a hint of dignity, money is lavishly distributed to cronies without control or accountability, smaller scandals pass almost unnoticed because we are so exhausted, people are murdered with impunity either by police officers or in police stations, education has been dismantled before our eyes despite students’ struggles, public health is clearly being murdered daily – and with all this, the most important thing is that for any issue, the authority has no problem deceiving us to our faces, turning black into white.
And against all this, a fragmented reaction, fighting passionately for what divides it and not for what unites it. I understand, I have always understood, and I never asked anyone to water down their stance, but on the other hand, any hope that a different day awaits us if we are patient is equally shattered.
And I am called to answer what I am doing here, when most around me are either disgusted, disappointed, resigned, lost, exhausted, or angry.
And I am called to wonder with whom I will now converse, when a large percentage either surrenders to the far right, or governs immorally, or wields power with hatred, or mocks me incessantly.
In essence, I am called to look around me and recognize that what remains for me to feel is a great, very great loneliness.
But, you know something? Thanasis Koukakis is right to protest the surveillance, regardless of whether he is alone or many are beside him. Jason Apostolopoulos is right about the pushbacks, regardless of whether he is alone or many are beside him. Maria Karystianou is right about the train collision regardless of whether she is alone or many are beside her. Kostas Vaxevanis is right about the Petsas list. The student is right about education regardless of whether he is alone or many are beside him. The patient about health, the poor about their needs, the hungry, the excluded – they are right regardless of whether they are alone or many are beside them.
Justice is more beautiful with company, but it can also wonderfully survive in loneliness.
I do not focus on what divides us, but I will focus on what unites us: These defeats, the daily slaps to our logic, the relentless blows to our dignity, are the one ingredient we have, they are real, in front of us and absolutely existent.
Against it, let us not stop asking questions. About pushbacks, about direct assignments, about education, about those under surveillance, about health, about the wronged, about the drowned, about the uninsured, about those murdered in the train, in the seat of the shot co-driver in a car, in the yard of a police station, waiting for surgery.
If you are tired, it doesn’t bother me. If you are disappointed, it doesn’t bother me. If I write alone and read alone – it doesn’t bother me. If my thoughts and written positions are lost in the void – it doesn’t bother me. Really. It never really bothered me as much as I thought.
Not fighting for those who must be fought for, however, bothers me. Losing daily is not a problem. Staying silent about what is happening pains me. Being alone is not a problem.
I will not change my ideas if we are few, I will not change my ideas even if I am alone. I owe it to many.
If necessary, I will try again to convince you to become many again.
And if in the end we are indeed many alone – perhaps in the end we are many alone together and we just haven’t realized it.